Portret van begeleider Saïd Tahri, ontleend aan een langer interview door Marianne van Waterschoot voor de website NieuwWij.
‘Ik was beveiligingsmedewerker, maar dat lag me niet zo. Toen ik bij de Pompestichting ging werken, had ik contact met gedetineerden en ging ik me voor hun verhalen interesseren. Het viel me op dat er vaak geen rekening werd gehouden met de diversiteit aan culturele gebruiken en gewoonten van de gedetineerden. Dat was niet zozeer onwil, meer gebrek aan kennis.
In 2008 attendeerde iemand me op Maatschappelijk Werk en Dienstverlening bij Hogeschool Arnhem Nijmegen. De combinatie van werken en studeren bleek erg zwaar, maar ik hield vol en merkte dat ik tot mijn recht begon te komen. Sinds augustus 2012 werk ik als persoonlijk begeleider en sportbegeleider bij Stichting Moria.
‘We nemen de tijd om te ontdekken wat voor vlees we in de kuip hebben’
Het kleinschalige van Moria trok me. We leveren maatwerk en houden rekening met persoonlijke eigenschappen en culturele verschillen. Voorheen hadden we nogal wat jongens van Marokkaanse en Turkse afkomst in de groep. Nu zijn het meer Afrikaanse jongeren. We nemen de tijd om op respectvolle wijze te ontdekken wat voor vlees we in de kuip hebben. Hier ontdekken ze hun talenten en leren ze verantwoordelijkheid te nemen voor eigen woorden en daden.
Ik ben praktiserend moslim, maar ik leerde van mijn ouders dat niet geloof, maar je denken en doen je tot een goed mens maakt. Ik gebruik verhalen uit de Koran en andere heilige boeken soms in het contact met jongens. Met het Offerfeest en met Kerstmis maakten we mooie programma’s, waarin we de verhalen vertelden en die verbonden met de verhalen van de jongens. Zoals Abraham op de berg Moria een tweede kans kreeg en bereid was offers te brengen. Zoals er voor de ouders van Jezus nergens plaats was. De jongens herkennen dat.
‘Ik ben een soort professionele grote broer
Ik ben een soort grote broer, maar zonder mijn professionaliteit uit het oog te verliezen. Ik neem de tijd om samen met de jongens te ontdekken waar hun talenten en krachten liggen. Dat doen we ook met sporten: met een kleine groep trainen we voor loopwedstrijden.
De focus is en blijft de terugkeer van deze jongens in de maatschappij. Het is ontroerend als iemand ons huis verlaat en succesvol bezig is. Regelmatig zie je dat een jongen iets terug wil doen voor anderen, die in positie zitten waar zij vandaan gekomen zijn. Het is geweldig mooi om een bijdrage te leveren, hoe klein ook, om een mensenleven een positieve wending te geven.’
20 oktober 2014 – Interview door Marianne van Waterschoot voor de website NieuwWij
